Köpek Forumları > Köpek Sağlıgı ve Bakımı
Mitra, Mitra Junior ve Maia
Ilk kopegim guzeler guzeli bir boxer`di; Mitra (Samanizm`de guzellik tanricasi anlamina gelirmis)...3 sene yere goge koyamadik onu, ilk tecrubemiz oldugu icin ailece simarttikta simarttik bebegimizi...Birgun kasilip kaldi Mitra, ne oldugunu anlayamadik; bircok veterinere gittik Istanbul`da..."Epilepsi" teshisi kondu, bedeni her tas kesildiginde tak yapabildigimiz onu kucaklayip veterinere goturmek, serum verdirmekti...Birgun isyerimi annem aradi, dedi ki "Hande, Mitra cok hasta, istersen eve gel", o sirada babam aldi telefonu "Kizim merak etme, panige kapilma, simdi ambulans geliyor, hastaneye goturuyoruz onu"...Ofiste kendimden gecmisim, bir arkadasim beni aldigi gibi eve goturuyor, durmadan "ambulansi yakalayalim" diyorum...Ne tuhaf, insan bazen gercegi kabul etmemek icin en basit yalana bile inaniyor, o an dusunemedim bile niye ambulans geliyor, niye annemler kapip goturmuyorlar hastaneye? Eve geldigimde bebegim salonun ortasinda cansiz yatiyordu. Sabah hergun oldugu gibi opup birakmistim, benden hemen sonra babamla sabah kosusuna ciktiklarinda tekrar sara krizi baslamis, bu kez kaldiramamis bebegim, kalp krizi gecirmis...Mitra`mi sitemizin bahcesine gomduk, tum sevdigi oyuncaklariyla beraber...Hayatimda ne kendimin ne de annemle babamin o kadar agladigini hatirlamiyorum...gunlerce eve giremedik, evde kaldigimizda sabah Mitra`nin gezinti saatlerinde babamin aglama sesleriyle uyandik...Cogu kimse anlamadi neden bu kadar perisan oldugumuzu, ofisten 1 gun izin aldigimda bana "Niye bu kadar uzuluyorsun, alt tarafi bir kopek, insanlar oluyor" diyen bile oldu, bu sevgiyi bilmeyen biri icin ne kadar da zor anlamasi...Bir sure sonra tekrar bir kopek sahibi olmaya karar verdik. Her yerden boxer ariyorduk, her yeni kopegi gormeye gittigimizde aglayarak geri donuyorduk, aradigimiz Mitra`ydi sanirim...Sonra birgun Kadikoy sahilde etrafimiza bakinirken O`nu gorduk, hani insanin bir anda kani isinir ya, aynen bizim de oyle oldu. "Oralardan kopek almayin, hasta cikar, yine uzulursunuz" diyenleri dinlemedik...Hastaymista...eve getirmemizle kanli ishal basladi, tekrar hastaneler, serumlar...Bu kez sansliydik ama, kizimiz "Mitra Junior" hepsini atlatti...Gecen yaz 8 tane bebegimiz oldu, tum yavrulari bakabileceginden emin oldugumuz dostlara dagittik..Mitra Junior bir kez de zehirlendi belediye yuzunden, veterinerimiz "kurtulmaz" dedi, ondan da yirtti canavar... Bundan 3 ay once evlendim, esimin bir kedisi (Sulo) vardi evinde,ayrica annemler de Mitra Junior`i vermek istemediler, "Ayni anda 2 cocugumuzu vermeyelim" dediler...Ne ev, ne annem babam sanirim beni en cok uzen O`ndan ayrilmak oldu...Aksamlari eve geldigimde kapiya kosan, ustume atlayan 30 kiloluk canavarimi ariyordum hep...Hep birseyler eksik gibi hissediyordum...Sonra 31 Aralik gunu kapiya koca bir kutu geldi, esim bana ufacik pamuk gibi bir labrador almis...Hayatimda bu kadar sevindigim cok sayilidir herhalde...Dunya`lar guzeliydi o...Kedimizle sorun da olmadi, uzaktan uzaktan birbirlerini izler oldular...Birimiz kopegimiz Maia`yi kucagimiza aliyorduk,digerimiz Sulo`yu, boylece kiskanclik olmuyordu aralarinda...Hayatimiza bir anda oyle bir renk geldi ki...Kedimiz, kopegimiz, baliklarimiz, insana daha cok pozitif enerji veren ne olabilir ki...Maia geleli henuz 1 hafta olmustu, 6 Ocak Cuma aksami isten eve geldigimizde Maia`yi kusarken bulduk...Once onemsemedik cok, Sulo`nun mamasini yiyordu firsat kollayip, ondan zannettik...Fakat kusmasi hic durmadi, biz de kizimizi kucakladigimiz gibi evimizin yakinindaki Pako Saglik ve Sevgi Merkezi`ne goturduk...Bir isim bir klinige bu kadar uyabilir...Veterinerimiz Ibrahim Bey aldi Maia`yi, muayene etti...Kotu bir tablo cizmek istemedigini soyledi, iyi ihtimalle Kennel Cough, en kotusu de Distemper (Genclik hastaligi) olabilirmis...Distemper testini yapamadilar cunku aldigimizda Distemper asisi vardi Maia`nin, yani %100 dogru bir netice vermeyecekti testler...Beklemekten baska caremiz yoktu, semptomlar tedavi edilmeye calisilacakti, tedaviye cevap verip vermeyecegi birkac gunde belli olurmus...Maia hergun biraz daha kotulesti, hicbirsey yiyememeye, surekli kusmaya, oksurmeye basladi ve de kanli ishal...Hayatimda hic bir canlinin gozlerimin onunde bu kadar aci cektigine sahit olmamistim...Sabah aksam igneleri ve serumu icin Pako`ya goturduk onu, ben, esim, Ibrahim Bey ve diger Pako calisanlari hepimiz seferber olduk onu iyilestirmek icin...Ibrahim Bey`e birkac kez sorduk "Burada birakalim mi, yollarda gidip gelirken kotu oluyor cok" diye..."Hayir" dedi Ibrahim Bey, "evde sizin sevginizi, sicakliginizi hissetsin, sevgi en iyi ilactir" dedi....Hakliydi da aslinda... 9 Ocak Pazartesi sabahi Maia`miz iyice kotulesti, sabah erkenden hastanenin yolunu tuttuk...O zipir, yerinde duramayan topac gibi Maia`mizin kemikleri gorunuyordu artik, basini ayakta tutamiyordu...ve ilk kez Ibrahim Bey "Maia ben de kalsin" dedi... 10 Ocak Sali gecesi bir kabusla uyandim; ruyamda esim yataktan kalkip, salonda bir telefon konusmasi yapiyordu...Yuzu cok asik bir sekilde odaya geri geliyor ve bana "Kizimiz olmus" diyordu...Esimin adini haykirarak uyandim, saat sabahin 5`ydi, derin bir "oh" cektim, ruyaymis diye...Sabah gozumu acar acmaz hastaneyi aradim....Onlar da bizi arayacaklarmis, kizimiz sabaha karsi hayata gozlerini yummus... Hicbir canliyi sevmek, ona baglanmak icin uzun yillar gecmesi gerektigine inanmam ben...Maia bizimle 2 hafta kalamadi ama esimle benim yuregimde 20 yillik iz birakti...Simdi O`nun anisina bahcemize bir fidan dikecegiz, boylece Maia`miz bizimle yasamaya devam edecek... Sevdiklerinizden hic ayrilmamaniz dilegiyle, Hande Akcay
